احادیث امیرالمؤمنین علی علیه السلام

امام على عليه السلام: قوتُ الاَْجْسامِ الْغِذاءُ وَ قوتُ الْعُقولِ الْحِكْمَةُ، فَمَتى فَقَدَ واحِدٌ مِنْهُما قوتَهُ بارَ وَ اضْمَحَلَّ؛

خوراكِ جسم ها، غذا و خوراك عقل ها، حكمت است و هر يك از اين دو، چنانچه بى خوراك بماند، هلاك مى گردد.

امام على عليه السلام: فى صِفَةِ النَّبىِّ صلي الله عليه و آله: طَبيبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ قَدْ اَحْكَمَ مَراهِمَهُ وَ اَحْمى (اَمْضى) مَواسِمَهُ يَضَعُ ذلِكَ حَيْثُ الْحَاجَةُ اِلَيْهِ مِنْ قُلوبٍ عَمْىٍ وَ آذانٍ صُمٍّ وَ اَ لْسِنَةٍ بُكْمٍ مُتَتَبِّعٌ بِدَوائِهِ مَواضِعَ الْغَفْلَةِ وَ مَواطِنَ الْحَيْرَةِ ...؛

پيامبر صلي الله عليه و آله پزشكى بودند كه با دانش خود، همواره در ميان مردم مى گشتند، مرهم هايشان را به خوبى فراهم و ابزار كارشان را آماده مى ساختند و آنها را هرجا كه لازم بود، مى گذاردند، در دل هاى كور و گوش هاى كر و زبان هاى گنگ، غفلتگاه ها و جايگاه هاى حيرت را جستجو و با داروى خود، آنها را درمان مى كردند.

امام على عليه السلام: كانَ صلي الله عليه و آله لايَذُمُّ اَحَدا وَ لايُعَيِّرُهُ وَ لايَطْلُبُ عَثَراتِهِ وَ لا عَوْرَتَهُ وَ لايَتَـكَلَّمُ اِلاّ فيما رَجا ثَوابَهُ؛

رسول خدا صلي الله عليه و آله، هرگز بدگويى كسى را نمى كردند، سرزنش نمى نمودند و در پى لغزش ها و اسرار ديگران نبودند و [درباره ديگران]، چيزى جز خير (خوبى) نمى گفتند.

امام على عليه السلام: اِجْعَلِ الدِّينَ كَهْفَكَ وَ الْعَدْلَ سَيْفَكَ، تَنْجُ مِنْ كُلِّ سوءٍ وَ تَظْفَرْ عَلى كُلِّ عَدُوٍّ؛

دين را پناهگاه و عدالت را اسلحه خود قرار ده، تا از هر بدى نجات پيدا كنى و بر هر دشمنى پيروز گردى.

امام على عليه السلام: اِسْتَعْمِلِ الْعَدْلَ وَ احْذَرِ الْعَسْفَ وَ الْحَيْفَ، فَاِنَّ الْعَسْفَ، يَعودُ بِالْجَلاءِ وَ الْحَيْفَ، يَدْعوا اِلَى السَّيْفِ؛

عدالت را اجرا كن و از زورگويى و ستمگرى بپرهيز؛ زيرا زورگويى، مردم را به ترك از وطن وامى دارد و ستم، آنان را به قيام مسلّحانه مى كشاند.

امام على عليه السلام: وَ هُوَ خاتَمُ النَّبيّينَ، اَجْوَدُ النّاسِ كَفّا وَ اَرْحَبُ النّاسِ صَدْرا وَ اَصْدَقُ النّاسِ لَهْجَةً وَ اَوْفَى النّاسِ ذِمَّةً وَ اَ لْيَنُهُمْ عَريكَةً وَ اَكْرَمُهُمْ عِشْرَةً. مَنْ رَآهُ بَديهَةً، هابَهُ وَ مَنْ خالَطَهُ مَعْرِفَةً، اَحَبَّهُ. يَقولُ ناعِتُهُ: لَمْ اَرَ قَبْلَهُ وَ لا بَعْدَهُ مِثْلَهُ؛

او كه خاتم پيامبران بود، بخشنده ترين، پرحوصله ترين، راستگوترين، پايبندترين مردم به عهد و پيمان، نرم خوترين و خوش مصاحبت ترين مردم بود. هر كس بدون سابقه قبلى او را مى ديد، هيبتش او را مى گرفت و هر كس با او معاشرت مى نمود و او را مى شناخت، دوستدارش مى شد. هر كس مى خواست او را تعريف كند، مى گفت: نظير او را پيش از او و پس از او نديده ام.

امام على عليه السلام: كانَ رَسولُ اللّه ِ صلي الله عليه و آلهلَيَسُرُّ الرَّجُلَ مِنْ اَصْحابِهِ اِذا رَآهُ مَغْموما بِالْمُداعَبَةِ وَ كانَ صلي الله عليه و آلهيَقولُ: اِنَّ اللّه َ يُبْغِضُ الْمُعَبِّسَ فى وَجْهِ اِخْوانِهِ؛

هرگاه رسول اكرم صلي الله عليه و آله يكى از اصحاب خود را غمگين مى ديدند، با شوخى او را خوشحال مى كردند و مى فرمودند: خداوند، كسى را كه با برادران (دينى)اش با ترشرويى و چهره عبوس، روبه رو شود، دشمن مى دارد.