حديث و آيات: خوشى دنيا ، با رنج آميخته است
عنه عليه السلام ـ في ذَمِّ الدُّنيا ـ : لَم يَكُنِ امرُؤٌ مِنها في حَبرَةٍ إلاّ أعقَبَتهُ بَعدَها عَبرَةٌ ، ولَم يَلقَ في سَرّائِها بَطنا إلاّ مَنَحَتهُ مِن ضَرّائِها ظَهرا ، ولَم تَطُلَّهُ فيها ديمَةُ رَخاءٍ إلاّ هَتَنَت 
عَلَيهِ مُزنَةُ بَلاءٍ ، وحَرِيٌّ إذا أصبَحَت لَهُ مُنتَصِرَةً أن تُمسِيَ لَهُ مُتَنَكِّرَةً ، وإن جانِبٌ مِنهَا اعذَوذَبَ وَاحلَولى ، أمَرَّ مِنها جانِبٌ فَأَوبى ، لا يَنالُ امرُؤٌ مِن غَضارَتِها رَغَبا إلاّ أرهَقَتهُ مِن نِوائِبِها تَعَبا ، ولا يُمسي مِنها في جَناحِ أمنٍ إلاّ أصبَحَ عَلى قَوادِمِ خَوفٍ .
عَلَيهِ مُزنَةُ بَلاءٍ ، وحَرِيٌّ إذا أصبَحَت لَهُ مُنتَصِرَةً أن تُمسِيَ لَهُ مُتَنَكِّرَةً ، وإن جانِبٌ مِنهَا اعذَوذَبَ وَاحلَولى ، أمَرَّ مِنها جانِبٌ فَأَوبى ، لا يَنالُ امرُؤٌ مِن غَضارَتِها رَغَبا إلاّ أرهَقَتهُ مِن نِوائِبِها تَعَبا ، ولا يُمسي مِنها في جَناحِ أمنٍ إلاّ أصبَحَ عَلى قَوادِمِ خَوفٍ .
امام على عليه السلام ـ در نكوهش دنيا ـ : هيچ انسانى در دنيا به شادى اى نرسيد ، مگر اين كه در پى آن ، دنيا به او اشك [ و اندوه ] داد، و از خوشى هاى دنيا به نوايى نرسيد ، مگر اين كه دنيا از سختى هايش به او چشانيد، و در آن ، بارانى از آسايشْ او را تر نكرد ، مگر اين كه ابر رنج بر او فرو باريد.
اين ، رسم دنياست كه هر گاه صبحگاهان ياور انسان شود ، شامگاهان به دشمنْ بدل مى گردد، و اگر بخشى از آن گوارا و شيرين باشد ، بخش ديگرش تلخ و ناگوار است . هيچ كس از خوشى هاى آن به مرادى نمى رسد ، مگر آن كه دنيا با مصيبت هاى خود ، او را به ستوه مى آورد، و [ هيچ كس ] روز را با آسودگى خيال ، به شب نمى رساند ، مگر آن كه شب را بر بال هاى ترس به روز مى رساند.
اين ، رسم دنياست كه هر گاه صبحگاهان ياور انسان شود ، شامگاهان به دشمنْ بدل مى گردد، و اگر بخشى از آن گوارا و شيرين باشد ، بخش ديگرش تلخ و ناگوار است . هيچ كس از خوشى هاى آن به مرادى نمى رسد ، مگر آن كه دنيا با مصيبت هاى خود ، او را به ستوه مى آورد، و [ هيچ كس ] روز را با آسودگى خيال ، به شب نمى رساند ، مگر آن كه شب را بر بال هاى ترس به روز مى رساند.