حديث و آيات: مؤمنان در حقيقتْ برادرند

الكافي عن جابر الجعفيّ : تَقَبَّضتُ بَينَ يَدَي أبي جَعفَرٍ عليه السلام ، فَقُلتُ : جُعِلت
فِداكَ ، رُبَّما حَزِنتُ مِن غَيرِ مُصيبَةٍ تُصيبُني أو أمرٍ يَنزِلُ بي ، حَتّى يَعرِفَ ذلِكَ أهلي في وَجهي وصَديقي ؟!
فَقالَ : نَعَم يا جابِرُ ، إنَّ اللّه َ عز و جل خَلَقَ المُؤمِنينَ مِن طينَةِ الجِنانِ ، وأجرى فيهِم مِن ريحِ روحِهِ ، فَلِذلِكَ المُؤمِنُ أخُو المُؤمِنِ لِأَبيهِ واُمِّهِ ، فَإِذا أصابَ روحا مِن تِلكَ الأَرواحِ في بَلَدٍ مِنَ البُلدانِ حُزنٌ حَزِنَت هذِهِ ؛ لِأَنَّها مِنها . حديث
الكافى ـ به نقل از جابر جُعْفى ـ : برابر امام باقر عليه السلامخاكسارانه نشستم و گفتم : فدايت شوم ! گاه بى هيچ حادثه ناخوشايندى يا دليل و پيشامدى ، چنان اندوهگين مى شوم كه خانواده و دوستم اثر آن را در چهره ام مى بينند .
حضرت فرمود : «آرى ، اى جابر ! همين طور است . خداوند عز و جل مؤمنان را از سرشتِ بهشت آفريد و نسيمِ روح خود را در آن دميد . از اين رو ، مؤمن ، برادرِ تنىِ مؤمن است و چون يكى از اين روح ها را در يكى از سرزمين ها اندوهى برسد ، آن ديگرى نيز اندوهگين خواهد شد ، چون كه هم سرشتِ اوست» .