حديث و آيات: 116. ندارد عيال از خدا بازتان

پيامبر صلي الله عليه و آله: يَقولُ اللّه ُ ـ عَزَّ وَ جَلَّ ـ اِذْ كانَ الْغالِبُ عَلَى الْعَبْدِ الاِْشْتِغالُ بى، جَعَلْتُ بُغْيَتَهُ وَ لَذَّتَهُ فى ذِكْرى فَاِذا جَعَلْتُ بُغْيَتَهُ وَ لَذَّتَهُ فى ذِكْرى عَشَقَنى وَ عَشَقْتُهُ فَاِذا عَشَقَنى وَ عَشَقْتُهُ رَفَعْتُ الْحِجابَ فيما بَيْنى وَ بَيْنَهُ وَ صَيَّرْتُ ذلِكَ تَغالُبَاَ عَلَيْهِ لايَسْهو اِذا سَهَا النّاسُ اُولئِكَ كَلامُهُمْ كَلامُ الاَْنْبياءِ اُولئِكَ الاَْبْطالُ حَقّا؛ حديث
خداى ـ عزّ و جلّ ـ مى فرمايد: هرگاه ياد من بر بنده ام غالب شود، خواهش و خوشى او را در ياد خود قرار دهم و چون خواهش و خوشى او را در ياد خود قرار دهم، عاشق من شود و من نيز عاشق او گردم و چون عاشق يكديگر شديم، حجاب ميان خود و او را بر دارم و عشق خود را بر جان او چيره گردانم، چندان كه مانند مردم دچار سهو و غفلت نمى شود، سخن اينان، سخن پيامبران است، اينان به راستى قهرمانند.