حديث و آيات: مهلت دادن

الدرّ المنثور عن يزيد بن مَيسَرةَ : أجِدُ فيما أنزَلَ اللّه ُ على موسى : أ يَفرَحُ عَبدي المؤمنُ أن أبسُطَ لَهُ الدُّنيا و هُو أبعَدُ لَهُ مِنّي ، أو يَجزَعُ عَبدي المؤمنُ أن أقبِضَ عَنهُ الدّنيا و هُو أقرَبُ لَهُ منّي ؟! ثُمّ تَلا : «أ يَحْسَبونَ أ نَّما نُمِدُّهُمْ بِهِ مِن مالٍ و بَنينَ * نُسارِعُ لَهُمْ في الخَيْراتِ بَلْ لا يَشْعُرونَ» .حديث .حديث
الدرّ المنثور ـ به نقل از يزيد بن ميسره ـ : در ميان مطالبى كه خداوند بر موسى نازل كرده است، اين جملات را ديده ام : آيا بنده مؤمنِ من از اينكه دنيا را به رويش بگشايم و اين كار مايه دورى او از من شود شادمان مى گردد؟ يا بنده مؤمنم از اينكه دنيا را از او بگيرم و بدين وسيله به من نزديك شود بى تابى مى كند؟ سپس اين آيه را تلاوت كرد : «آيا مى پندارند كه آنچه از مال و پسران كه بديشان مدد مى دهيم. [از آن روى است كه ]مى خواهيم به سودشان در خيرات شتاب ورزيم؟ [نه] بلكه نمى فهمند».