حديث و آيات: فصل چهارم : گروه هاى مردم در رسيدن به دن...
عنه عليه السلام : النّاسُ فِي الدُّنيا عامِلانِ : عامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنيا لِلدُّنيا ، قَد شَغَلَتهُ دُنياهُ عَن آخِرَتِهِ ، يَخشى عَلى من يَخلُفُهُ الفَقرَ ، ويَأمَنُهُ عَلى نَفسِهِ ، فَيُفني عُمُرَه في مَنفَعَةِ غَيرِهِ . وعامِلٌ عَمِلَ فِي الدُّنيا لِما بَعدَها ، فَجاءَهُ الَّذي لَهُ مِنَ الدُّنيا بِغَيرِ عَمَلٍ ، فَأَحرَزَ الحَظَّينِ مَعا ومَلَكَ الدّارَينِ جَميعا ، فَأَصبَح وَجيها عِندَ اللّه ِ لا يَسأَلُ اللّه َ حاجَةً فَيَمنَعُهُ . 
امام على عليه السلام : مردم در دنيا دو گونه عمل مى كنند: يكى در دنيا براى دنيا كار مى كند ، به طورى كه دنيايش او را از آخرتش باز داشته است، براى بازماندگانش از فقر مى ترسد ، امّا به فقر خودش [در آخرت] نيست. از اين رو ، عمر خود را در راه منفعت ديگران صرف مى كند و ديگرى در دنيا براى بعد از دنيا كار مى كند و از دنيا آنچه براى او مقدّر است ، بدون زحمت و تلاش به او مى رسد . چنين كسى هر دو بهره را جمع كرده و هر دو سرا را به دست آورده است و نزد خداوند با آبرو شده ، به طورى كه هر حاجتى از خدا بخواهد ، به او بدهد.