شرح دعاي روز بيست و نهم ماه رمضان

غرق در درياى رحمت خدا

بنده مسكين ما، بيا به دربار ما

تا كه شوى منعم از دولت بيدار ما

منم خريدار تو، بيا پناهت دهم

رد نكنم هركه شد، ز دل خريدار ما

غرق گناهى بيا، بر در ما توبه كن

شامل حالت شود، رحمت سرشار ما

عهد شكستى بيا، هر آنچه هستى بيا

خودم قبولت كنم، نمى شوى خوار ما

اگرچه شرمنده اى، زجرم و تقصير ما

در صف مستغفرين بيا به بازار ما

غرق گنه! نااميد مشو ز درگاه ما

كه عفو كردن بود، در همه دم كار ما

بنده شرمنده تو، خالق بخشنده من

بيا بهشتت دهم، مرو تو در نار ما

در دل شب خيز و ريز، قطره اشگى ز چشم

كه دوست دارم كند، گريه گنهكار ما

خواهم اگر بگذرم، از همه عاصيان

كيست كه چون و چرا، كند زكردار ما؟

* * *

ماه خير و بركت، رو به پايان است.

خوشا آنكه در اين ماه، قدمى رو به خداوند برداشت،

توبه اى كرد، ذكر و حالى داشت، سوز و گدازى داشت، دعاى نيمه شبى، ناله سحرگاهى! صداى زمزمه «يارب»ى، «خدايا»ئى، نواى ناب «تلاوت»! فغان خسته دلى، بانگ خوبِ «العفو»ى!...

خدايا! رحمت تو گسترده است،

ما را هم مشمول اين رحمت قرار ده.

نه آنكه رحمتت، گوشه اى از زندگيمان را فرا گيرد،

نه آنكه، يك روز يا يك لحظه، مورد رحمتت باشيم،

نه ... نه، خداوندا، ما را غرق در درياى رحمت خويش قرار ده.

ردايى از رحمت، بر سراسر وجودمان بپوشان.

* * *

خدايا ...

توفيقمان عطا كن، كه بى توفيقى، بدعقوبتى است.

ديده و اين همه خشك؟!

نَفَس و اين همه سرد؟!

تو و اين سنگدلى؟! من و اين بى دردى؟!

نه، خدايا، نه... من از پوكى و پوچى و عبث، بيزارم.

زندگيم را سرشار از نيكى بگردان،

حياتم را، قدم زدنى در «صراط مستقيم» به سوى خودت قرار ده، لحظه هاى عمرم را از نيكى و خير، پربار بگردان.

توفيقم ده، «عصمت» عطايم كن.

خدايا، دل و ديده ام، قلب و جانم، در معرض خطرهاست:

وسوسه هاى شيطانى، تدليسهاى ابليس، رياها، خودنماييها، فخرفروشيها، غرورها، خودپسنديها.

خدايا... دامهاى شيطان در سر راهم نهاده شده است.

بصيرتى بايد، تا دام ها و دانه ها را ببينم و فريب دام و دانه نخوريم.

«عصمت»ى بايد، تا قلب و فكرم، از گناه و عصيان، مصون باشد.

«تقوا»يى لازم است، به عنوان يك عامل حفاظت و باز دارنده، تا در سراشيبى هاى سقوط و در زلزله هاى هبوط شرف، نگهبانمان باشد.

اگر «نفس امّاره» را مهار نكنيم،

اگر «غرايز شهوانى» از كنترلمان خارج شود،

اگر «دنيازدگى» به سراغمان آيد، اگر...

خدايا، خدايا، چه دامهايى، چه پرتگاهى!

از تو «توفيق» و «عصمت» خواسته ايم.

* * *

خدايا... قلبمان را به تو مى سپاريم،

اين قلب را كه گناه، آلوده و تيره اش مى كند، تهمت زدن به ديگران، آكنده از كينه و بدبينى اش مى كند، بدبينى، تاريكش مى سازد، بدخواهى، برظلمتش مى افزايد، سوءظن درباره ديگران، كانون فتنه و فسادش مى كند.

خدايا... اگر جسممان به «پاكيزگى» نياز دارد، جانمان به «پاكى» بيشتر نيازمند است.

اگر بدنمان تطهير لازم دارد، روحمان طهارت بيشترى مى خواهد.

و اين در دست توست، اى پروردگار،

كه تو پاك كننده جانها و مطِهّر دلهايى،

تو، خود پاكى، و پاكى را دوست مى دارى و پاكان، اولياى تو هستند.

خدايا... در «طهارت قلب»، به تو محتاجيم، حاجتمان را برآور،

ـ اى قاضى الحاجات!...ـ