16. با خدا باش، پادشاهى كن

هر كس بر خدا توكّل كند، كفايت امرش را مى كند. خداوند، فرمان خود را به انجام مى رساند، به راستى خدا براى هر چيزى اندازه اى قرار داده است.

انسان به همان كسى واگذار مى شود كه به او اميد بسته است و اگر انسان جز به خدا اميد نبندد، به غير خدا واگذار نمى شود.

در پاسخ به سؤال از آيه «و هر كس به خدا توكّل كند، كفايت امرش را مى كند»: توكّل كردن بر خدا، درجاتى دارد: يكى از آنها اين است كه در تمام كارهايت به خدا توكّل كنى و هر چه با تو كرد، از او خشنود باشى و بدانى كه او نسبت به تو، از هيچ خير و تفضّلى كوتاهى نمى كند و بدانى كه در اين باره، حكم، حكم اوست، پس با واگذارى كارهايت به خدا، بر او توكّل كن و در آن كارها، و ديگر كارها به او اعتماد داشته باش.

فال بد زدن، شرك است و هيچ كس از ما نيست مگر اين كه به نحوى دستخوش فال بد زدن مى شود، امّا خداوند، با توكّل به او آن را از بين مى برد.

كسى كه كارهاى خود را به خدا بسپارد، همواره از آسايش و خير و بركت در زندگى برخوردار است و واگذارنده حقيقى كارها به خدا، كسى است كه تمام همّتش تنها به سوى خدا باشد.