35. نمازگزاران واقعى، صبور و سخى اند

به يقين، انسان، حريص و كم طاقت آفريده شده است؛ هنگامى كه بدى به او رسد، بى تابى مى كند و هنگامى كه خوبى به او رسد، مانع ديگران مى شود (و بخل مى ورزد)، مگر نماز گزاران، آنها كه نمازها را پيوسته به جا مى آورند.

هرگاه بنده اى به نماز بايستد و آن را سبُك به جا آورد، خداوند به فرشتگانش مى گويد: به بنده ام نمى نگريد؟ گويا برآوردن حاجت هايش را به دست كسى جز من مى داند؟ آيا او نمى داند تأمين نيازهايش به دست من است؟

هيچ عملى نزد خداوند، محبوب تر از نماز نيست، پس هيچ كار دنيايى، شما را در وقت نماز، به خود مشغول ندارد.

مبادا، بى تابى كنى كه نااميدى مى آورد و كار را سست مى كند و پريشانى مى آورد، بدان كه راه نجات، دو تاست: در آنچه چاره هست، چاره انديشى و در آنچه چاره نيست، صبر بايد كرد.

با صبر، بر بى تابى مسلّط شويد كه بى تابى، پاداش را از بين مى برد و مصيبت را بزرگ مى كند.