74. برخورد بزرگوارانه

بندگان (خاصّ خداوند) رحمان، كسانى هستند كه با آرامش و بى تكبّر بر زمين راه مى روند و هنگامى كه جاهلان آنها را مخاطب سازند (و سخنان نابخردانه گويند) به آنها سلام مى گويند (و با بى اعتنايى و بزرگوارى مى گذرند).

در توصيف كسانى كه خداوند متعال دوستشان دارد: ... اگر در روز آنها را ببينى، خواهى ديد كه در زمين آرام گام برمى دارند و با مردم به نيكى سخن مى گويند «و هرگاه نادان ها آنان را صدا مى كنند، مى گويند سلام» «و هرگاه به لغو برخورد مى كنند، بزرگوارانه از آن مى گذرند». قدم هايشان از رفتن به جاهاى تهمت خيز، بسته اند و زبانشان را از اين كه درباره ناموس مردم سخن بگويند خاموش كرده اند.

در وصف پرهيزگاران، مى فرمايد: اگر از كسى دورى مى كند، به خاطر دنياگريزى و پاك دامنى است و اگر به كسى نزديك مى شود، از سر خوش خويى و مهربانى است، نه دورى كردنش از روى تكبّر و نخوت است و نه نزديك شدنش از روى مكر و فريب.

زراعت، در زمين هموار مى رويد، نه بر سنگ سخت. و چنين است كه حكمت، در دل هاى متواضع جاى مى گيرد نه در دل هاى متكبّر. خداوند متعال، تواضع را وسيله عقل، و تكبّر را وسيله جهل قرار داده است.

اگر كسى به تو ناسزا گفت، به او بگو: اگر راست مى گويى، از خدا مى خواهم كه مرا بيامرزد و اگر دروغ مى گويى، از خدا مى خواهم كه تو را بيامرزد. و اگر كسى تهديدت كرد، تو، او را به خيرخواهى و مراقبت وعده ده.