سيرِ سپاسگزار، اجرش همانند روزه دارى است كه براى خدا روزه مى گيرد. تندرستِ سپاسگزار، همانند آن اجرى را دارد كه بيمارِ شكيبا، و بخشنده سپاسگزار، همان اجر را دارد كه تنگدست قانع.
كم ترين سپاسگزارى، اين است كه انسان، نعمت را (مستقيما) از خدا بداند و جز او علّتى براى آن نداند و نيز به آنچه خداوند عطايش كرده، خرسند باشد و با نعمت او مرتكب گناه وى نشود و نعمت خدا را وسيله مخالفت با امر و نهى او قرار ندهد.
