120. رنج بى گنج

اى كسانى كه ايمان آورده ايد! صدقات (كارهاى خير) خود را با منّت و آزار، باطل نسازيد. مانند كسى كه مال خود را براى خودنمايى به مردم انفاق مى كند و به خدا و روز رستاخيز ايمان ندارد ... .

خدايا! به دست من براى مردم خير و نيكى جارى ساز و آن را با منّت گذارى من تباه مكن و مرا اخلاق والا عطا فرما و از فخرفروشى نگاه دار.

هر كار نيكى صدقه است و هر چيزى كه به وسيله آن آبروى كسى حفظ شود براى او صدقه نوشته مى شود.

هوا كه تاريك مى شد و پاسى از شب مى گذشت، امام صادق عليه السلام انبانى پر از نان و گوشت، و دِرهم بر مى داشتند و آن را بر دوش خود مى نهادند و براى نيازمندان مدينه مى بردند و در ميانشان تقسيم مى كردند و آنها او را نمى شناختند. وقتى حضرت عليه السلام در گذشتند، ديگر از آن كمك ها خبرى نشد. در نتيجه فهميدند كه آن مرد، امام صادق عليه السلام بوده است.