مقدمه

امام صادق عليه السلام:
رَحِمَ اللّه ُ عَبْداً حَبَّبَنا اِلَى النّاسِ وَ لَمْ يُـبَغِّضْنا اِلَيْهِم! اَما وَ اللّه ِ لَو يَروونَ مَحاسِنَ كَلامِنا، لَكانوا بِهِ اَعَزَّ وَ مَا اسْتَطاعَ اَحَدٌ اَنْ يَتَعَلَّقَ عَلَيْهِمْ بِشَىْ ءٍ، وَلكِنَّ اَحَدَهُم يَسْمَعُ الْكَلِمَةَ فَيَحُطُّ اِلَيْهَا عَشْراً؛
كافى، ج 8، ص 229، ح 293.
رحمت خداوند بر آن كس كه ما را نزد مردم، محبوب گردانَد و آنان را نسبت به ما بدبين نسازد. بدانيد كه به خدا سوگند، اگر روايتگران، سخنان زيباى ما را [بدون كم و زياد] روايت مى كردند، عزيزتر مى شدند و هيچ كس نمى توانست به آنان ايرادى وارد سازد؛ ولى برخى از آنان، سخنى از ما مى شنوند و ده تا بر آن مى افزايند.