168. ذخيره سازى براى سفرى ابدى

هر كس اميد ديدار پروردگارش را دارد بايد به كار شايسته بپردازد و هيچ كس را در عبادت پروردگارش شريك نسازد.

در پاسخ سؤال علاء بن فُضَيل از تفسير اين آيه: «پس هر كس اميد ديدار پروردگارش را دارد...» فرمودند: هر كس به خاطر ستايش مردم نماز بخواند يا روزه بگيرد يا بنده آزاد نمايد و يا حج برود، عمل خود را به شرك آميخته است كه البته اين شرك، قابل آمرزش است [بر خلاف شرك در پرستش، كه قابل آمرزش نيست].

زُراره از امام باقر عليه السلام درباره كسى كه كار خوبى انجام مى دهد و ديگرى او را مى بيند و او خوشحال مى شود، پرسيد. حضرت فرمودند: اگر آن كار خوب را به اين منظور انجام نداده باشد، اشكالى ندارد. هر كسى دوست دارد، كار خوبش در ميان مردم، نمايان شود.

درباره آيه «هر كس اميد ديدار پروردگارش را دارد...» فرمودند: گاهى انسان كار ثوابى مى كند امّا با آن، در پى رضاى خدا نيست، بلكه ستايش مردم را در نظر دارد و مشتاق است آن را به گوش مردم برساند. چنين كسى در عبادت پروردگار خود، شرك آورده است.

مردى خدمت رسول خدا صلي الله عليه و آله آمد و عرض كرد: من صدقه مى دهم و صله رحم به جا مى آورم و اين كارها را جز به خاطر خدا انجام نمى دهم؛ امّا مردم از كارهاى من ياد مى كنند و به خاطر آنها از من تعريف و تمجيد مى شود و اين، مرا شاد مى كند و از آن، خوشم مى آيد. رسول خدا صلي الله عليه و آلهسكوت كردند و چيزى نفرمودند. پس اين آيه نازل شد: «هر كس به ديدار پروردگارش اميدوار است...».