169. نا اميدى، بزرگ ترين گناه

از رحمت خدا نااميد نشويد، زيرا از رحمت الهى جز كافران نااميد نمى شوند.

هيچ گنهكارى را نا اميد مكن! چه بَسا كسى كه عمرى گناه كرده، عاقبت به خير شده است و چه بَسا كسى كه عمرى اهل عمل صالح بوده، در پايان عمرش فاسد شده و راهىِ جهنّم گرديده است ـ كه از آتش آن، به خدا پناه مى بريم ـ .

خدايا! نااميدى را بر خوش گمانى ام به تو، مسلّط نمى گردانم و اميدم را از لطف زيباى تو، قطع نمى كنم.

بدان، آن كسى كه گنجينه هاى آسمان ها و زمين در دست اوست، خودش به تو اجازه درخواست كردن داده و اجابت نمودن آن را ضمانت كرده است... پس مبادا تأخير او در اجابتِ دعا، تو را نااميد گردانَد؛ زيرا كه عطا، به چگونگى نيّت [و مقدار اخلاص و اصرار در آن] بستگى دارد.

روز قيامت، خداوند، نااميد كنندگانِ مردم [از رحمت خود] را در حالى بر مى انگيزد كه رنگ صورتشان برگشته است و سياهى رويشان، بيشتر از سفيدى است و گفته مى شود: اينان، نااميدكنندگانِ مردم از رحمت خدا هستند!