215. عقل و تقوا، مكمّل يكديگرند

آگاه باشيد، به درستى كه بهترين بندگان خدا كسى است كه با تقوا، پاك و گمنام باشد و بدترين بندگان خدا كسى است كه انگشت نما باشد.

در انجام دادن عمل [صالح]، به اين كه عملت آميخته با تقوا باشد، بيشتر اهميت بده تا افزودن بر مقدار عمل؛ چرا كه هيچ عملى، اگر آميخته با تقوا باشد، اندك نيست و چگونه اندك باشد، در حالى كه مقبول [درگاه الهى] واقع شده است؟ خداى عز و جل مى فرمايد: «خداوند، تنها از تقواپيشگان مى پذيرد».

اندكى عمل [صالح] از شخص عاقل، [در پيشگاه الهى] پذيرفته و چند برابر مى شود، در حالى كه اعمال [صالح] بسيار، از مردمان هوسران يا نادان، پذيرفته نمى گردد.

دو صفت است كه خداوند سبحان، هيچ عملى را مگر همراه با آنها نمى پذيرد: تقوا و اخلاص.