255. تواضع، درى به سوى رحمت خداست

بر روى زمين با تكبّر راه نرو؛ تو هرگز نمى توانى زمين را بشكافى و هرگز نمى توانى در بلندى به كوه ها برسى.

خداوند، ايمان را براى پاك شدن از [آلودگى هاى] شرك، واجب فرمود و نماز را براى دور ماندن از تكبّر.

خداوند، بندگان خود را با سختى هاى گوناگون، مى آزمايد و با [واداشتن آنها به] انواع كار و كوشش و آنها را به عبادت و بندگى خود مى گيرد و با ناملايمات و ناخوشى هاى مختلف، امتحانشان مى كند، تا تكبّر را از دل هايشان بيرون بَرد و افتادگى و خاكسارى را در جان هايشان بنشاند و نيز تا اين آزمايش ها را درهاى گشوده اى به سوى فضل [و احسان ]خويش قرار دهد.

مانند آن كسى (قابيل) نباشيد كه بر پسر مادر خود (هابيل)، بى آن كه خداوند، او را بر وى برترى داده باشد، تكبّر ورزيد. جز اينها، خودبزرگ بينى، دشمنى ناشى از حسادت را در جان او افكند و تعصّب و غرور، آتش خشم را در دلش شعله ور ساخت و شيطان، باد كبر را در بينى اش دميد؛ كِبرى كه خداوند، عاقبتش را پشيمانى قرار داد.

به راستى كه خوش دارم مرد با خوشحالى و افتخار چيزى را با دست خودش براى خانواده اش ببرد و بدين وسيله تكبّر را از خود دور كند.