خدا، دوستِ كسى است كه دوستش بدارد

مسكّن الفؤاد ـ در بيان آنچه خداوند متعال به داوود عليه السلام وحى كرد ـ اى داوود! به بندگان زمينى من بگو: من دوست كسى هستم كه دوستم بدارد و همنشين كسى هستم كه با من همنشينى كند و همدم كسى هستم كه با ياد و نام من انس گيرد و همراه كسى هستم كه با من همراه شود، كسى را بر مى گزينم كه مرا برگزيند و فرمانبر كسى هستم كه گوش به فرمان من باشد. كسى نيست كه مرا قلبا دوست بدارد و من بدان يقين داشته باشم مگر آن كه او را براى خود بپذيرم، و چنان دوستش بدارم كه هيچ يك از بندگانم بر او پيشى نگيرد. هر كس مرا براستى بجويد، بيابد و هر كس جز مرا بجويد، مرا نيابد. پس اى زمينيان! رها كنيد آن چه بر آنيد از فريب هاى دنيا و به كرامت و مصاحبت و همنشينى و همدمى با من بشتابيد و به من خو گيريد، تا به شما خو گيرم و به دوست داشتن شما بشتابم.