آثار محبت خدا نسبت به بنده خود

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خدايا! خوش دارم بدانم كدام بنده ات را دوست دارى تا من نيز دوستش بدارم؟
خداوند فرمود: هرگاه ديدى بنده ام بسيار به ياد من است، [بدان كه] من اين توفيق را بدو داده ام و دوستش دارم. و هرگاه ديدى بنده ام به ياد من نيست، من او را از اين كار محروم كرده ام و دشمنش داشته ام.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هرگاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، مبتلايش گرداند و چون بسيار دوستش بدارد او را از آنِ خود كند. عرض كردند: چگونه از آنِ خودش مى كند؟ فرمود: مال و فرزندى براى او نمى گذارد.

امام على عليه السلام :هرگاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، نيكويى عبادت را به دل او اندازد.

امام على عليه السلام :هرگاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، امانت دارى را در نظرش محبوب گرداند.

امام على عليه السلام :هرگاه خداوند بنده اى را دوست بدارد، او را با عبرتها اندرز دهد.

امام على عليه السلام :هرگاه خداوند سبحان بنده اى را دوست داشته باشد، مال و دارايى را منفور او گرداند و آرزوهايش را كوتاه كند.

امام على عليه السلام :هرگاه خداوند بنده اى را دوست داشته باشد، قلبى سليم و خويى خوش و معتدل به او روزى فرمايد.

امام على عليه السلام :هرگاه خداوند بنده اى را گرامى بدارد او را به محبّت خود مشغول كند.

امام صادق عليه السلام :هر كس خوشحال مى شود كه بداند خداوند دوستش دارد بايد به فرمانهاى خدا عمل كند و از ما پيروى نمايد. آيا سخن خداوند عزّ و جلّ به پيامبرش را نشنيده است كه فرمود: «بگو: اگر خدا را دوست داريد از من پيروى كنيد تا خدا دوستتان بدارد و گناهان شما را ببخشايد، و خداوند آمرزنده مهربان است».

امام صادق عليه السلام :هرگاه خداوند متعال بنده اى را دوست بدارد، طاعت خود را به او الهام فرمايد، قناعت را پيشه او كند، در دين فقيه و آگاهش گرداند، جانش را با يقين نيرو بخشد، پس به كفاف زندگيش، بسنده كند و جامه عفت بپوشد. و هرگاه خداوند بنده اى را دشمن دارد، مال را محبوب او گرداند، آرزوهايش را دراز كند، دنيا را به دلش اندازد، او را به خواهشهاى نفْسش وا گذارد، پس او بر مركب ستيز بنشيند و بساط فساد را بگسترد و بر بندگان ستم كند.