لعنت

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : لعنت كردن مؤمن، مانند كشتن اوست.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : من لعنتگر مبعوث نشدم، بلكه براى رحمت مبعوث شده ام.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : براى مؤمن شايسته نيست كه لعنتگر باشد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : مؤمن لعنتگر نيست.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : براى صدّيق شايسته نيست كه لعنتگر باشد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : لعنتگران در روز قيامت نه شفاعت كننده اند نه گواهى دهنده.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : اگر مى توانى چيزى را لعنت نكنى، نكن.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ به مردى كه بر ماده شترش سوار بود و او را لعنت كرد ـ فرمود : او را از ما دور كن؛ زيرا نفرينت مستجاب شد!

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : اين كه بود كه شترش را لعنت كرد؟از آن پياده شو و حيوان لعنت شده را با ما نياور. نه خود را نفرين كنيد، نه فرزندانتان را و نه اموالتان را.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ به زنى كه ناقه خود را لعنت كرد ـ فرمود : بارتان را از پشت آن ناقه برداريد و رهايش كنيد برود؛ زيرا كه او لعنت شده است.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هرگاه لعنت از دهان لعنتگر خارج شود، نگاه مى كند، اگر راهى به سوى آن چيزى كه متوجّه آن شده است يافت، به طرفش مى رود و گر نه به طرف كسى كه از دهانش [لعنت ]خارج شده است برمى گردد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ به جرموز هجيمى كه عرض كرد: مرا سفارشى فرما ـ فرمود : به تو سفارش مى كنم كه لعنتگر نباشى.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : نه به لعنت خدا [كسى را ]نفرين كنيد، نه به غضب خدا و نه به آتش.

المحجّة البيضاء : روايت شده است كه نُعَيمان انصارى را زود به زود نزد رسول خدا صلى الله عليه و آله مى آوردند و آن حضرت او را به خاطر گناهى كه مرتكب شده بود مجازات مى كرد تا آن كه روزى او را آوردند و پيامبر حدّش زد. مردى او را لعنت كرد و گفت: چقدر او را نزد رسول خدا مى آورند؟! رسول خدا فرمود: لعنتش مكن؛ زيرا او خدا و رسولش را دوست دارد.

امام باقر عليه السلام : چون لعنت از دهان لعنتگر بيرون آيد ميان او و كسى كه لعنت شده است، مردد مى ماند؛ اگر راه و مجوّزى [براى رفتن به سوى لعنت شده ]نيافت به سوى لعنت كننده برمى گردد كه او به آن سزاوارتر است. پس، از لعنت كردن مؤمن بپرهيزيد، كه به خودتان برمى گردد.