مرگ كافر

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : اگر [كسى] با دوستان ما دشمن باشد و با دشمنان ما دوست و القاب مخالفان ما را بر خود نهد، پس آن گاه كه ملك الموت براى ستاندن جانش بيايد، خداوند عزّ و جلّ اربابان آن نابكار را كه به جاى خداوند آنان را به خدايى گرفته بود، در حالى كه به انواع عذاب مبتلايند در برابر او مجسّم گرداند، به طورى كه همين كه آنها را ببيند هلاك شود. و از گرماى عذاب آنها ، كه تاب تحمّلش را ندارد، پيوسته به او رسد. پس ملك الموت به او گويد : اى نابكارِ كافر! دوستان خدا را به دشمنان او وا گذاشتى! امروز آنان كمترين كارى نمى توانند برايت انجام دهند و هيچ راه گريزى ندارى. پس، چنان عذابى به او رسد كه اگر كمترين آن در ميان ساكنان دنيا تقسيم شود، همگى آنان را نابود مى سازد.

امام على عليه السلام : مرگ براى كسى كه بنده شهوت و اسير هوس هايش باشد، مايه راحتى است؛ زيرا هرچه زندگيش به درازا كشد، گناهانش فزونى گيرد و جناياتش بر خودش بيشتر و بزرگتر شود.