بحار الأنوار : رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : مَن أتى ذا مَيسَرَةٍ فتَخَشَّعَ لَهُ طَلَبَ ما في يَدَيهِ ، ذَهبَ ثُلُثا دِينِهِ
ـ ثُمّ قالَ ـ : و لا تَعجَلْ ، و لَيسَ يَكونُ الرّجُلُ يَنالُ مِن الرّجُلِ المُرفِقِ فيُجِلُّهُ و يُوَقِّرُهُ فَقَد يَجِبُ ذلكَ لَهُ علَيهِ ، و لكنْ تَراهُ أنّهُ يُريدُ بِتَخَشُّعِهِ ما عِندَ اللّه ِ ، أو يُريدُ أن
يَختِلَهُ عَمّا في يَدَيهِ .
بحار الأنوار : پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: هر كه نزد توانگرى رود و از سرِ چشمداشت به آنچه او دارد در برابرش كُرنش كند، دو سوم دينش از بين مى رود
سپس فرمود: سراسيمه نشو؛ چنين نيست كه هر كس از شخص ثروتمندى به چيزى برسد و بدين سبب او را احترام و تجليل كند، لزوما دو سوم دينش از بين
مى رود. بلكه ببين كه آيا قصدش از اين احترام پاداش الهى است يا مى خواهد او را فريب دهد و آنچه را دارد از دستش در آوَرَد.
امام على عليه السلام : هر كه نزد توانگرى رود و به خاطر توانگريش در برابر او كرنش كند، دو سوم دينش از بين برود.
عنه عليه السلام : ما أحسَنَ تَواضُعَ الأغنياءِ لِلفُقَراءِ طَلَبا لِما عِندَ اللّه ِ ، و أحسَنُ مِنهُ تِيهُ الفُقَراءِ علَى الأغنِياءِ اتِّكالاً علَى اللّه ِ .
امام على عليه السلام : چه نيكوست فروتنى توانگران در برابر تهيدستان به قصد رسيدن به اجر خداوند ، و نيكوتر از آن بى اعتنايى و سرفرازى درويشان است در برابر توانگران از سر اعتماد به خداوند.
الإمامُ الصّادقُ عليه السلام : مَن أتَى غَنِيّا فتَضَعضَعَ لَهُ لِشيءٍ يُصيبُهُ مِنهُ ذَهَبَ ثُلُثا دِينِهِ .
امام صادق عليه السلام : هر كه نزد شخص توانگرى رود و براى اينكه از او چيزى به وى برسد در برابرش كرنش كند، دو سوم دينش از بين برود.
عنه عليه السلام : أيّما مُؤمنٍ خَضَعَ لِصاحِبِ سُلطانٍ أو مَن يُخالِفُهُ على دِينِهِ طلَبا لِما في يَدَيهِ أخمَلَهُ اللّه ُ و مَقَتَهُ علَيهِ و وَكَلَهُ إلَيهِ ، فإن هُو غَلَبَ على شيءٍ مِن دُنياهُ و صارَ في يَدِهِ مِنهُ شيءٌ نَزَعَ اللّه ُ البَرَكَةَ مِنهُ ، و لَم يُؤجِرْهُ على شَيءٍ يُنفِقُهُ في حَجٍّ و لا عُمرةٍ و لا عِتْقٍ .
امام صادق عليه السلام : هر مؤمنى كه در برابر دولتمردى يا در برابر كسى كه مخالف دين اوست ، به قصد رسيدن به چيزى از آنچه او دارد كرنش كند، خداوند او را پست گرداند و بر او غضب كند و وى را به خودش وا گذارد و اگر به چيزى از دنياى آن كس برسد و چيزى از او به دست آورد، خداوند بركت را از آن بگيرد و اگر از آنچه به دست آورده است در راه حج يا عمره و يا آزاد كردن بنده خرج كند، پاداشى به او ندهد.