7 ـ بهشت:

عنه عليه السلام ـ فيما نُسِبَ إلَيهِ مِنَ الحِكَمِ ـ : لَقَد سَبَقَ إلى جَنّاتِ عَدنٍ أقوامٌ ما كانوا أكثَرَ النّاسِ صَلاةً و لا صِياما و لا حَجّا و لا اعتِمارا، و لكِن عَقِلوا عَنِ اللّه ِ أمرَهُ فَحَسُنَت طاعَتُهُم ، و صَحَّ وَرَعُهُم ، و كَمَلَ يَقينُهُم، فَفاقوا غَيرَهُم بِالحُظوَةِ وَ رفيعِ المَنزِلَةِ .

امام على عليه السلام ـ در حكمت هايى كه به او نسبت داده شده ـ : گروه هايى در راهيابى به بهشت پر طراوت، پيشى گرفتند كه نه نماز و نه روزه و نه حج و نه عمره شان از ديگران بيشتر بود، بلكه درباره امر خداوند انديشيدند و فرمانبرى شان نيكو، پارسايى شان درست و يقينشان كامل بود. از ديگران، در بهره بردن و ارتقاى جايگاه، گوى سبقت را ربودند.