سخنان امام حسن عليه السلام

پرسيدند : فرومايگى چيست؟ فرمود : «خُرده بينى و دريغ كردن اندك».

پرسيدند : بخل چيست؟ فرمود : «آنچه را در دست خود ببينى [و نگهدارى] ، مايه شرف پندارى و آنچه را انفاق كنى ، از دست رفته بدانى.

پرسيدند : نيازمندى چيست؟ فرمود : «آزمندى نفس به هر چيز».

هيچ مردمى با هم مشورت نمى كنند ، مگر آن كه به راه پيشرفتِ خويش رهنمون خواهند شد.

فرومايگى اين است كه سپاسِ نعمت نگزارى.

خويشاوند ، كسى است كه دوستى ، او را به آدمى نزديك ساخته ، گرچه نژاد (و تبار) او دور باشد ؛ و بيگانه كسى است كه از ديدگاه دوستى دور است ، هر چند تبار (و نژاد) او نزديك باشد.

هر كه بر نيكْ گزينىِ خداوند پشتْ گرم باشد ، آرزو نمى كند در وضعى جز آن كه خدا برايش اختيار فرموده ، قرار گيرد.

خيرى كه هرگز شرّى در آن نيست ، شكر بر نعمت و صبر بر ناگوارى هاست.

ننگ ، آسان تر از دوزخ است.

او را از مردانگى پرسيدند [كه چيست] . فرمود : اين كه مرد دريغش آيد بر دين خود [كه چيزى از آن بكاهد] ، و اصلاح مال است [به نياميختن حرام و پرداختن زكات] و بر پا داشتن حقوق (و فرايض).

تقوا ، باب هر توبه و سرآمد هر حكمت ، و [مايه] شرافت هر كارى است .

هرگاه مستحبّات به واجبات زيان رساند [و مانع انجام دادن فرايض شود] ، آنها را ترك كنيد.

هركه دورى راه سفر را به ياد آرد ، [با توشه گرفتن] آماده شود.

خردمند ، به كسى كه از او راهنمايى مشفقانه بخواهد ، خيانت نكند.

هرگاه يكى از شما با برادر خود ديدار كند ، بايد محلّ نورخيز پيشانى او را ببوسد.