امانت الهى

امام على عليه السلام ـ در سفارش به اصحابش ـ فرمود : ديگر، گزاردن امانت است و آن كه امانتگزار نيست زيانكار است، امانت به آسمانهاى افراشته و زمينهاى گسترده و كوههاى بلندِ بر پا داشته، عرضه شد و چيزى بلندتر، گسترده تر، فرازتر و بزرگتر از اين سه چيز نيست. پس اگر چيزى به خاطر بلندى يا گستردگى يا نيرومندى و يا صلابت، امانت را نمى پذيرفت آن سه بودند. ولى [تنها ]از عقوبت ترسيدند و چيزى را دانستند، كه ناتوانتر از آنها ندانست، و آن انسان است «و انسان هميشه ستمكار و نادان بوده است».

امام على عليه السلام ـ در پاسخ به زنديقى كه از ايشان پرسيد: مى بينم كه خدا مى گويد: « ما عرضه كرديم امانت را ···» . اين امانت چيست و اين انسان كيست؟ و خداوند عزيز حكيم را اين صفت نشايد كه حقيقت را از بندگانش پوشيده دارد ـ فرمود: امانتى كه گفتى، امانتى است كه جز براى پيامبران و اوصياى آنان شايسته و بايسته نيست.

امام على عليه السلام ـ در وصف فرشتگان ـ فرمود : خداوند آنان را در آنجا امانتداران وحى خويش قرار داد و سپرده هاى امر و نهى خود را به وسيله آنان براى پيامبران فرستاد.

امام على عليه السلام ـ در وصف پيامبران ـ فرمود : پيام هاى خداوند را كه به آنان سپرده شده بود نسل به نسل به دوش كشيدند، تا آنكه با پيامبر ما محمّد صلى الله عليه و آله ، حجّت او تمام و كامل شد.

امام على عليه السلام :اى مردم! از خدا بترسيد و كتاب او را كه پاسدارى اش را از شما خواسته پاس داريد و حقوقش را كه نزد شما به وديعه سپرده محافظت كنيد؛ زيرا خداوند سبحان شما را بيهوده نيافريده و به حال خود [بدون وظيفه و تكليف ]رهايتان نكرده است.

امام على عليه السلام :خدايا! جان مرا نخستين شى ء ارزشمندى قرار ده كه از من مى گيرى و اولين وديعه اى از ودايع نعمت هايت قرار ده كه به من باز مى گردانى .

امام على عليه السلام :خداوند به هيچ انسانى خِرَدى به وديعه نسپرد، مگر اينكه روزى او را به واسطه آن نجات داد!

عوالى اللآلى:در حديث آمده است: هرگاه وقت نماز مى رسيد على عليه السلام بيتابى مى كرد و مى لرزيد و رنگ به رنگ مى شد. عرض مى شد: شما را چه شده است اى امير مؤمنان ؟ مى فرمود: وقت نماز رسيده است، وقت امانتى كه خداوند بر آسمانها و زمين عرضه كرد و آنها از پذيرفتن اين امانت سر باز زدند و از آن ترسيدند.