36 امام صادق عليه السلام : اِنَّ اللّه َ تَعالى اَوحى اِلى داوُودَ عليه السلام ، اَنْ بَلِّغ قَومَكَ اَ نَّهُ لَيسَ مِن عَبدٍمِنهُم آمُرُهُ بِطاعَتى فَيُطيعُنى اِلاّ كانَ حَقّـا عَلَىَّ اَن اُعينَهُ عَلى طاعَتى فَاِن سَاَ لَنىاَعطَيتُهُ وَ اِن دَعانى اَجَبتُهُ وَ اِنِ اعتَصَمَ بى عَصَمتُهُ و اِنِ استَـكفانى كَفَيتُهُ و اِن تَوَكَّلَعَلَىَّ حَفِظتُهُ و اِن كادَهُ جَميعُ خَلقى كِدتُ دونَهُ ؛

خداوند متعال به داوود عليه السلام وحى فرمود كه : به قوم خود برسان كه هيچ بنده اى ازايشان نيست كه به فرمان بردارى از خودم فرمانش دهم و او فرمان برد ، جز آن كه بر مناست كه او را بر اطاعتم كمك كنم . پس اگر از من بخواهد ، عطايش مى كنم ، اگر مرابخواند ، پاسخش مى دهم ، اگر به من پناهنده شود ، پناهش مى دهم ، اگر از من كفايتطلبد ، كفايتش مى كنم ، اگر به من توكّل كند ، او را حفظ مى كنم و اگر همه آفريدگانمعليه او نقشه كشند ، من به سود او نقشه مى كشم.