حديث و آيات: 514 ـ درمان اندوه
مطالب السؤول عن ابنِ عبّاسٍ : ما انْتَفَعْتُ بكلامٍ بَعدَ رسولِ اللّه ِ صلى الله عليه و آله كانْتِفاعي بكِتابٍ كَتَبَهُ عليُّ بنُ أبي طالبٍ عليه السلام ، فإنَّهُ كَتبَ إلَيَّ : أمّا بَعدُ فإنَّ المَرءَ يَسوؤهُ فَوتُ ما لَم يَكُن لِيُدْرِكَهُ ، ويَسُرُّهُ دَرْكُ ما لَم يَكُن لِيَفوتَهُ ، فلْيَكُنْ سُرورُكَ بما نِلْتَ مِن آخِرَتِكَ ، ولْيَكُن أسَفُكُ على ما فاتَكَ مِنها ، وما نِلْتَ مِن دُنْياكَ فلا تَكُنْ بهِ فَرِحا ، وما فاتَكَ مِنها فلا تَأْسَ علَيهِ حُزْنا ، ولْيَكُنْ هَمُّكَ فيما بَعدَ المَوتِ . والسَّلامُ . 
مطالب السؤول ـ به نقل از ابن عباس ـ : بعد از سخن پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ، از هيچ سخنى به اندازه نامه اى كه على بن ابى طالب عليه السلام براى من نوشت بهره مند نشدم . او به من نوشت : اما بعد ، آدمى براى نرسيدن به آنچه به او نمى رسيد اندوهگين مى شود و از رسيدن به آنچه نمى شد به او نرسد شاد مى شود . پس ، آنجا شادى كن كه به چيزى از آخرت خود رسيده اى و آن جا اندوهگين شو كه چيزى از آخرت خود را از دست داده اى. اگر به چيزى از دنياى خود رسيدى شادى مكن و اگر چيزى از آن را از دست دادى اندوهگين مشو . همّ و غم خود را براى پس از مرگ به كار گير ؛ والسلام .