حديث و آيات: چه وقت فرار از جنگ رواست؟
عنه عليه السلام :إنَّ اللّه َ فَرَضَ القِتالَ على الاُمّةِ ، فجَعلَ على الرّجُل الواحِدِ أنْ يُقاتِلَ عَشرَةً مِن المُشرِكينَ ، فقالَ : «إنْ يَكُنْ مِنْكُم عِشْرونَ صَابِرونُ يَغْلِبوا مِائَتينِ···» ثُمّ نَسَخَها سُبحانَهُ فقالَ : «الآنَ خَفَّفَ اللّه ُ عَنْكُم ···» ··· فصارَ فَرضُ المؤمنينَ في الحَرْبِ إذا كانَ عِدّةُ المُشرِكينَ أكْثَرَ مِن رَجُلَينِ لِرَجُلٍ لَم يَكُنْ فارّا مِن الزَّحْفِ .
امام على عليه السلام :خداوند جنگيدن را بر اين امت واجب فرمود و مقرّر داشت كه هر يك مرد، با ده مشرك بجنگد ، مى فرمايد : «اگر از شما بيست تن باشند كه پايدارى ورزند بر دويست نفر پيروز شوند ···» خداوند سبحان سپس اين آيه را نسخ كرد و فرمود : «اينك خداوند بار شما را سبك گردانيد ···» ··· از آن پس وظيفه مؤمنان در جنگ اين شد كه اگر تعداد مشركان بيشتر از دو مرد در برابر يك مرد باشد، فرار كننده از جنگ، فرارى محسوب نمى شود .