حديث و آيات: به مشقّت انداختن خود براى ميهمان
بحار الأنوار عن أبى وائلٍ : ذَهَبتُ أنا و صاحِبٌ لي إلى سلمانَ الفارسيِّ فجَلَسنا عندَهُ، فقالَ : لَولا أنَّ رسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله نَهى عنِ التَّكَلُّفِ لَتَكَلَّفتُ لَكُم، ثُمّ جاءَ بخُبزٍ و مِلحٍ ساذَجٍ لا أبزارَ علَيهِ، فقالَ صاحِبي: لَو كانَ لنا في مِلحِنا هذا سَعتَرٌ ! فَبَعَثَ سلمانُ بمِطهَرَتِهِ فَرَهَنَها على سَعترٍ، فلمّا أكَلْنا قالَ صاحِبي : الحَمدُ للّه ِِ الذي قَنَّعَنا بما رَزَقَنا، فقالَ سلمانُ : لَو قَنِعتَ بما رَزَقَكَ لَم تَكُن مِطهَرَتي مَرهونَةً ! .
بحار الأنوار ـ به نقل از ابو وائل ـ : من و يكى از دوستانم به خانه سلمان فارسى رفتيم و نزد او نشستيم . سلمان گفت : اگر رسول خدا صلى الله عليه و آله از تكلّف نهى نكرده بود خود را براى شما به مشقّت مى انداختم . سپس مقدارى نان با نمكِ ساده بى آن كه ادويه اى در آن ريخته شده باشد، نزد ما آورد . دوستم گفت : كاش در كنار اين نمك مقدارى هم آويشن (مرزه) بود . سلمان آبدستان خود را برد و آن را گرو گذاشت و مقدارى آويشن گرفت . وقتى غذا را خورديم دوستم گفت : خدا را شكر كه به آنچه روزيمان كرد قناعت كرديم . سلمان گفت : اگر به آنچه خداوند روزيت فرمود ، قناعت مى كردى ، هم اكنون آبدستان من گرو نرفته بود!