سيـماى مـردان
وَ قيلَ:
كانَ ـ عَلِىٌّ عليه السلام ـ كَأَنَّما كُسِرَ ثُمَّ جُبِرَ،
لايُغَيِّرُ شَيْبَهُ، خَفيفَ الْمَشْىِ، ضَحُوكَ السِّنِّ.
مى گويند:
على عليه السلام همانند آن بود كه گويى شكسته و مجددا ترميم شده باشد ـ چهره اى درهم تكيده داشت و يادآور مشكلاتى بود كه تحمل نموده و تجربه اندوخته بود ـ آن حضرت موى سپيد خود را رنگ نمى زد، سبكبال و بى تكلف راه مى رفت و همواره لبخند بر لب داشت.
عضلات قوى و استخوان بندى محكم و اندام پولادين، نتيجه عمرى مبارزات و رشد در دامن مشكلات بود كه آن حضرت عمر خود را اينگونه طى كرده بود. رنگ نكردن موى سفيد هم، پذيرش پيرى و گذشت عمر و وقار انسان است. چابكى در رفت و آمد و داشتن لبى خندان و چهره اى متبسّم از ويژگيهاى ديگر آن حضرت بود.