اَلشاكِرُ أسعَدُ بِالشُّكرِ مِنهُ بِالنِّعمَةِ الَّتي أوجَبَتِ الشُّكرَ لِأنَّ النِّعَمَ مَتاعٌ وَالشُّكرَ نِعَمٌ و عُقبى؛
شكرگزار را ، به جهت شكرگزارى ، سعادتى است بزرگ تر از نعمتى كه شكرگزارى را بر او واجب كرده است ؛ زيرا نعمت ، كالايى است و شكر ، نعمتى همراه با آخرت .