اندوه

پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : دنياخواهى ، گرفتگى و اندوه را زياد مى كند.

پيامبر خدا صلي الله عليه و آله : دنيا مايه سرگرمى دل و تن [و غافل داشتن آنها از آخرت [است . خداوند از مردم دنيا درباره نعمت هاى حلالى كه برخوردار بوده اند،
بازخواست مى كند، چه رسد به برخوردارى آنان از نعمت هاى حرام دنيا .

امام على عليه السلام : كسى كه لذّت دنيا را شيرين بشمرد ، اندوه به سراغش مى آيد.

امام على عليه السلام : برخورداران از دنيا، دل هايشان مى گريد ، اگرچه [به ظاهر] شاد باشند ، و از خويشتن سخت در خشم اند ، اگرچه براى آنچه از دنيا روزى داده شده اند ، مورد غبطه ديگران باشند.
دنيا ، فناپذير است و بقايى ندارد، و آخرت ، ماندگار است و فنا نمى پذيرد. دنيا رو به آخرت دارد، و آخرت ، پناهگاه دنياست.

امام على عليه السلام ـ در بيان زيان هاى دنيادوستى ـ : آن كه دل باخته دنيا شود، دنيا اندرون او را آكنده از اندوه ها (نگرانى ها) مى كند كه در سويداى دلش به رقص در مى آيند . اندوهى او را به خود مشغول مى سازد، و غصّه اى اندوهگينش مى كند، تا آن كه گلويش گرفته ، شاه رگ هايش از كار مى افتند و در گوشه اى افكنده مى شود. خداوند ، به آسانى نابودش مى كند، و دوستان ، به راحتى در گورش مى افكنند.

امام على عليه السلام ـ در ديوان منسوب به ايشان ـ :

امام صادق عليه السلام : هر كه به دنيا دل بسته شود، دلش به سه چيز بسته مى شود: اندوه پايان ناپذير، آرزوى دست نيافتنى، و اميد نارسيدنى.