ديدار فرشتگان

صحيح مسلم ـ به نقل از حنظله اُسَيدى كه از كاتبان پيامبر خدا بود ـ : ابو بكر به من بر خورد و گفت: چگونه اى ، اى حنظله؟
گفتم: حنظله ، منافق گشته است!
ابو بكر گفت: سبحان اللّه ! چه مى گويى؟
گفتم: وقتى نزد پيامبر خدا صلي الله عليه و آله هستيم و برايمان از آتش و بهشت مى گويد ، چنانيم كه گويا آنها را به چشم مى بينيم؛ ولى از محضر پيامبر خدا كه بيرون مى رويم ، به زن و فرزند و زندگى مان مى پردازيم و بسيارى از سخنان پيامبر را فراموش مى كنيم.
ابو بكر گفت: به خدا سوگند كه ما نيز همين حال را داريم!
پس، من و ابو بكر رفتيم تا بر پيامبر خدا وارد شديم.
من گفتم: اى پيامبر خدا! حنظله منافق گشته است!
پيامبر خدا فرمود: «چه طور؟» .
گفتم: اى پيامبر خدا! آن گاه كه نزد شما هستيم و از آتش و بهشت برايمان مى گويى ، گويا آنها را به چشم مى بينيم؛ امّا از نزد شما كه مى رويم ، به زن و فرزند و زندگى خود مى پردازيم، و بسيارى از آن سخنان را فراموش مى كنيم!
پيامبر خدا فرمود: «سوگند به آن كه جانم در دست اوست ، اگر بر آن حالى
كه نزد من داريد ، دوام آوريد ، ... فرشتگان در بسترهايتان و در كوى و برزن هايتان با شما دست مى دهند؛ امّا ـ اى حنظله ـ آدمى هر ساعتى ، حالتى دارد» ، و سه بار اين جمله را فرمود .

سنن الترمذى ـ به نقل از ابو هريره ـ : [ما اصحاب پيامبر خدا صلي الله عليه و آله [گفتيم : اى پيامبر خدا! ما را چه مى شود كه وقتى نزد شما هستيم ، دل هايمان نرم مى شود ، به دنيا بى رغبت مى گرديم و آخرت گرا مى شويم، و چون از نزد شما خارج مى شويم و با زن و فرزندانمان دمخور مى شويم ، خودمان را از ياد مى بريم؟
پيامبر خدا فرمود: «اگر به همان حالى كه وقتى از نزد من خارج مى شويد ، باقى مى مانديد ، فرشتگان در خانه هايتان به ديدار شما مى آمدند».

الكافى : ـ به نقل از سلام بن مُستنير ـ حُمران بن اَعيَن به امام باقر عليه السلام گفت: خداوند ، شما را براى ما پايدار بدارد و ما را از وجودتان بهره مند گرداند ـ به اطّلاع شما مى رسانم كه ما وقتى خدمت شما مى رسيم ، تا زمانى كه نزد شما هستيم ، دل هايمان نرم اند و جان هايمان از دنيا بيزاراند و به اين مال و منالى كه در دست مردم است بى اعتنا [ ييم ]؛ امّا از نزد شما كه مى رويم و با مردم و تجّار و كسبه محشور مى شويم ، دنيادوست مى گرديم!
امام باقر عليه السلام فرمود: «دل است؛ گاه ، سخت مى شود و گاه ، نرم».
امام باقر عليه السلام سپس فرمود: «ياران محمّد صلي الله عليه و آله گفتند: اى پيامبر خدا! ما از نفاق ، بر خود مى ترسيم!
فرمود: «چرا از آن مى ترسيد؟» .
گفتند: زمانى كه نزد شما هستيم و شما ما را موعظه مى كنيد و به آخرت
تشويق مى نماييد ، مى ترسيم و دنيا را فراموش مى كنيم و به آن بى رغبت مى شويم ، تا آن جا كه گويا آخرت و بهشت و دوزخ را مى بينيم؛ امّا همين كه از خدمت شما مى رويم و داخل اين خانه ها مى شويم و فرزندانمان را مى بوييم و اهل و عيالمان را مى بينيم ، تقريباً از آن حالى كه در نزد شما داشتيم ، بر مى گرديم، به طورى كه گويى اصلاً چنان حالى نداشته ايم! آيا بيم آن داريد كه اين حالت ما ، نفاق باشد؟
پيامبر خدا به آنان فرمود: «هرگز. اينها گام ها [و وسوسه ها]ى شيطان اند كه شما را به دنيا تشويق مى كند . به خدا سوگند ، اگر به همان حالى كه گفتيد ، باقى بمانيد ، فرشتگان با شما دست مى دهند و بر آب راه مى رويد».