دنيا از ديدگاه امام على عليه السلام

امام على عليه السلام : به خدا سوگند ، دنياى شما در نظر من به چيزى نمى ماند ، جز كاروانى كه در آبشخورى فرود آمده باشد و ناگهان كاروان سالار آنها بانگ رحيل برآورد و آنها بى درنگ كوچ كنند ؛ و لذّتهاى آن در نگاه من چيزى نيست مگر چونان آب جوشان دوزخ كه مى نوشم و چونان شرنگ، كه جرعه جرعه سرمى كشم و همچون زهر مار كه كاسه كاسه مى خورم و همانند گردنبندى از آتش كه به گردنم مى آويزم
من اين جُبّه خود را آنقدر پينه زده ام كه از پينه دوز آن خجالت مى كشم . او به من گفت : اين جبّه را مانند بيرون راندن دراز گوش [از كار افتاده] به دور افكن . و حاضر نشد آن را پينه زند . به او گفتم : دور شو از من ، كه بامدادان، شب روان ستوده مى شوند و رنج بي خوابى از ما زدوده مى گردد .

امام على عليه السلام : به خدا سوگند ، كه دنياى شما در نظر من از استخوان يك خوك در دست جذامى بى ارزشتر است .

امام على عليه السلام : اين دنياى شما نزد من از آب بينى يك بز هم ناچيزتر است .

امام على عليه السلام : دنياى شما در نظر من ناچيزتر است از برگ درختى در دهان ملخى كه آن را خورد مى كند و پلشت تر از استخوان خوكى است كه جذامى دور مى افكند و تلخ تر از حنظلى است كه بيمارى آن را مى جود و دچار حالت تهوّع مى شود··· على را به نعمت فناپذير و لذّت آميخته به گناه چه كار؟ بزودى من و شيعيانم، با چشمانى شب نخفته و شكمهايى لاغر و فرو رفته به ديدار پروردگارمان خواهيم رفت «تا مؤمنان را بپالايد و كافران را نابود كند» . .

امام على عليه السلام : در گذشته برادرى دينى داشتم كه ناچيزى دنيا در نگاهش ، او را در نظرم بزرگ كرده بود .

امام على عليه السلام : هر كه كرامت نفس داشته باشد دنيا در نگاهش خُرد آيد .

امام على عليه السلام : من دنيا را به رو در افكنده ام و به آن به اندازه خودش بها مى دهم و با نگاه خودش به آن نگاه مى كنم .

امام على عليه السلام : اى دنيا! از من دور شو كه ريسمانت را بر پشتت افكندم (رهايت كردم). من از چنگال هاى تو رهيده ام و از دام هاى تو گريخته ام و از افتادن در لغزشگاههاى تو دورى كرده ام . . . چه دور مانده است! آن كه پا در لغزشگاه تو نهاد ، لغزيد و هر كه در گرداب هاى تو وارد شد ، غرق گشت ، و آن كه از دامهاى تو رهيد ، رستگار شد و كسى كه از دست تو به سلامت مانْد، چه باك كه در دنيا به سختى گذرانَد ؛ زيرا دنيا در نظر او به منزله روزى است كه زوالش نزديك است . از من دور شو كه به خدا سوگند من رام تو نگردم تا خوارم سازى و سر به فرمان تو ننهم تا مرا هر جا خواهى بكشانى .

نهج البلاغة ـ به نقل از عبد اللّه بن عباس ـ : در منطقه ذى قار خدمت امير المؤمنين عليه السلام رسيدم . آن حضرت مشغول وصله زدن به كفش خود بود . به من فرمود : ارزش اين كفش چقدر است؟ عرض كردم : ارزشى ندارد! حضرت فرمود : به خدا سوگند كه اين كفش را بيش از فرمانروايى بر شما دوست دارم ، مگر آن كه به وسيله آن، حقى را برپا دارم يا باطلى را بر اندازم .

امام حسن عليه السلام : اى مردم! بدانيد مرا برادرى بود كه از بزرگترين مردمان در نظر من به شمار مى رفت ؛ مهمترين چيزى كه او را در نظرم با عظمت كرده بود، بى ارزشى دنيا در نگاه او بود .

تنبيه الخواطر : معاويه از ضرار بن ضمره شيبانى درباره امير المؤمنين عليه السلام پرسيد؛ ضرار گفت: گواهى مى دهم كه در شبى تار او را ديدم كه در محرابش ايستاده و محاسنش را گرفته است و مثل مار گزيده به خود مى پيچد و مانند مصيبت زده گريه مى كند و مى فرمايد : اى دنيا! اى دنيا! از من دور شو؛ آيا خود را به من عرضه مى كنى؟ يا آرزومند منى؟ مباد آن روز [كه مرا بفريبى]، هيهات، ديگرى را بفريب، مرا به تو نيازى نيست، من تو را سه طلاقه كرده ام كه رجوعى در آن نيست، زندگى [در] تو كوتاه است و اهميت تو اندك و اميد به تو حقير. آه از كمى توشه و درازى راه و دورى سفر و عظمت آن جا كه وارد مى شويم .