دعاهايى در عافيت طلبى (از خدا)

الدعوات: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله دعا مى كرد و مى گفت: عافيت كامل عطايم فرما. سپس مى گفت: عافيت كامل همان رسيدن به بهشت است و رستن از آتش.

امام على عليه السلام ـ در دعايى كه به فرزند خود حسن عليه السلام آموزش داد ـ گفت : [خدايا ]تا زنده ام هرگز ميان من و عافيت جدايى مينداز.

امام زين العابدين عليه السلام : بار خدايا! بر محمّد و خاندان او درود فرست و جامه عافيت بر من بپوشان ··· عافيت در دنيا و آخرت را و با [عطاىِ نعمتِ] تندرستى و امنيت و سلامتِ در دين و بدنم و بينايى در دلم و راه افتادن كارهايم، بر من منّت گذار.

امام صادق عليه السلام ـ در دعا ـ گفت : ما را از بلاياى مخوف به سلامت دار و به ما در هنگام رسيدن مصيبتهاى بزرگ، صبر نيكو ارزانى دار.

امام صادق عليه السلام : خدايا! در اين مجلس و وضع و حالى كه هستم مرا چنان گرامى دار كه زان پس هرگز خوار و حقيرم نگردانى··· و چنان عافيتى عطايم فرما كه بعد از آن هرگز مبتلايم نفرمايى.

امام صادق عليه السلام : بار خدايا! مرا از هر بدى كه از آسمان به زمين فرود مى آيد و از هر بدى و گزندى كه به آسمان فراز مى رود و از هر بدى كه در دل زمين افشانده مى شود و هر بدى كه از درونش بيرون مى آيد، به سلامت بدار.

امام صادق عليه السلام ـ در بيان دعاى معروف ابوذر در ميان اهل آسمان ـ فرمود : بار خدايا! ايمان به خودت و باور به پيامبرت و عافيت از همه بلاها و شكر بر عافيت و بى نيازى از مردمانِ بد را، به من عطا فرما.

امام كاظم عليه السلام : بار خدايا! من از تو عافيت مسألت دارم، عافيت نيكو عطايم كن و شكر بر عافيت و شكر بر شكرِ عافيت ارزانيم فرما.