مرگ مؤمن

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : بيرون رفتن مؤمن از دنيا را مانند نكنم مگر به بيرون آمدن كودك از رنج و تاريكى شكم مادرش به خوشى (روشنايى) دنيا.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هنگام جان دادن مؤمن، ملك الموت در برابر او، مانند بنده ذليل در برابر ارباب است. او با يارانش مى ايستد و به وى نزديك نمى شود، تا اينكه سلامش گويد و نويد بهشت به او دهد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : علاقه مندترين شيعيانمان به ما، جان كندنش مانند نوشيدن آب خنك روح بخشى است كه يكى از شما در روز تابستانى بنوشد و بقيه آنها در بستر خود با حالتى مى ميرند كه هر يك از شما به چنان مردنى غبطه مى خورد ، مردنى كه مايه روشنى چشمش باشد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : نخستين چيزى كه مؤمن به آن نويد داده مى شود، آسايش و راحت و بهشت پر نعمت است. نخستين بشارتى كه به مؤمن داده مى شود اين است كه به او گفته مى شود : مژده بادا تو را اى دوست خدا به خشنودى او و بهشت! بسيار خوش آمدى. خداوند تشييع كنندگان تو را آمرزيد و دعاى كسى را كه برايت آمرزش خواست اجابت كرد و گواهى كسى را كه به خوبى تو گواهى داد پذيرفت.

بحار الأنوار : در حديث معراج آمده است : هرگاه بنده در حال مرگ قرار گيرد، فرشتگانى بالاى سر او مى ايستند و دست هر فرشته اى جامى از آب كوثر و جامى از شراب بهشتى است و به روح او مى نوشانند تا سختى و تلخى مرگ از او برود و نويد بزرگ را به او مى دهند و مى گويند : خوش باش و جايگاهت نكو باد. تو نزد [پروردگار] عزيزِ حكيمِ حبيبِ قريب، مى روى···.

امام صادق عليه السلام : مؤمن بيرون رفتن از دنيا را حس نمى كند و اين سخن خداوند متعال است كه مى فرمايد : «اى نفس آرام يافته! خرسند و مورد رضايت به جانب پروردگارت بازگرد···». اين [حالت] براى كسى است كه پارسا باشد و با برادرانش همدردى و به آنها رسيدگى كند.

امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «برايشان بشارت است در زندگى دنيا» ـ فرمود : هنگام مردن، محمّد و على عليهما السلام او را به بهشت بشارت مى دهند.