أبُو الدَّيلَمِ : لَمّا جيءَ بِعَلِيِّ بنِ الحُسَينِ عليهماالسلامأسيرًا فَاُقيمَ عَلى دَرَجِ دِمَشقَ قامَ رَجُلٌ مِن أهلِ الشّامِ فَقالَ : الحَمدُ للّه ِِ الَّذي قَتَلَكُم وَاستَأصَلَكُم وقَطَعَ قُربَى الفِتنَةِ ، فَقالَ لَهُ عَلِيُّ بنُ الحُسَينِ عليهماالسلام : أقَرَأتَ القُرآنَ ؟ قالَ : نَعَم ، قالَ :
أقَرَأتَ آلَ حم ؟ قالَ : قَرَأتُ القُرآنَ ولَم أقرَأ آلَ حم ؟ قالَ : ما قَرَأتَ «قُل لا أسأَلُكُم عَلَيهِ أجرًا إلاَّ المَوَدَّةَ فِي القُربى» ؟ قالَ : وإنَّكُم لَأَنتُم هُم ؟ قالَ : نَعَم .

ابو ديلم: هنگامى كه على بن الحسين را به اسيرى آوردند و بر روى پلكان (مسجد) دمشق نگهش داشتند، مردى از اهل شام برخاست و گفت: سپاس خدايى را كه شما را بكشت و ريشه تان را بر كند و شاخ فتنه را قطع كرد. على بن الحسين عليهماالسلامبه او فرمود: آيا قرآن راخوانده اى؟ مرد گفت: آرى. فرمود: آيا آل حم را خوانده اى؟ مرد گفت: قرآن خوانده ام اما آل حم نخوانده ام. حضرت فرمود: نخوانده اى: «بگو: من به ازاى اين از شما مزدى نمى خواهم مگر دوستى خويشاوندانم»؟ مرد گفت: شماييد آن خويشاوندان؟ فرمود: آرى.

نمایش منبع

اهل بيت در قرآن و حديث ج2