در اين فصل ، لازم است كه آفات توسعه مادّى و راه هاى پيشگيرى از آن ، از نگاه قرآن و احاديث اسلامى تبيين گردند تا توسعه مادّى به بهاى تخريب معنويت و جهان آخرت براى انسان تمام نشود ؛ ليكن ـ همان طور كه در مقدّمه اين بخش اشاره شد ـ اين مبحث به تفصيل در كتاب توسعه اقتصادى بر پايه قرآن و حديث آمده است و نيازى به تكرار آن در اين جا نيست . تنها براى توضيح احاديثى كه ملاحظه شد ، به اين نكته اشاره مى كنيم كه جهان بينى الهى ، عامل اصلى براى پرهيز از آفات توسعه مادّى است ؛ زيرا پيوند با آفريننده هستى و ايمان به حيات جاودان ، انسان را از در افتادن به ورطه اعمال نامشروع باز مى دارند و مانع استفاده از وسايل نادرست براى دستيابى به اهداف اقتصادى و توسعه نامشروع مادّى مى گردند. بدين سان است كه آدمى شكار دام دنياى نكوهيده نمى شود .
تفكّر توحيدى و ايمان به تقدير (با مفهوم درست و سازنده اش) در كنار
مديريت و كار ، سبب مى شوند كه انسان با آرامش و آسودگى زندگى كند . انسان هر گاه باور كند كه خداوند روزى دهنده است ، ديگر اندوه روزى را نمى خورد؛ چرا كه مى داند خداوند متعال ، در صورتى كه او در طلب روزى خود سستى نكند ، روزى اش را تضمين كرده است . چنين كسى ، حرص نيز نمى ورزد و خود را ـ بيش از حدّى كه رَواست ـ در كام سختى ها و خطرها نمى اندازد ؛ بلكه به زندگى كريمانه قناعت مى كند و نيز آنچه را از حدّ رفع نيازش فراتر باشد ، انفاق مى نمايد كه اين خود ، مايه شكوفايى اقتصاد در گستره جامعه و خدمتى به همه انسان هاست ، و اين است معناى ميانه روى در طلب دنيا .