دنيا و آخرت ج1

امام صادق عليه السلام ـ در بيان اندرزهاى لقمان به فرزندش ـ : فرزندم! دنيا ، دريايى ژرف است كه خلقى بسيار در آن نابود شدند . پس كِشتى خود را در آن ، ايمان قرار ده و بادبانش را توكلّ و توشه ات را تقواى الهى . [با اين حال] اگر رستى ، به لطف خدا رسته اى و اگر هلاك شدى ، به سبب گناهانت هلاك شده اى».

امام كاظم عليه السلام : لقمان به فرزندش گفت: «... فرزندم! دنيا ، درياى ژرفى است كه مردمان بسيارى در آن غرق شدند . پس كشتى تو در آن بايد تقواى الهى باشد و اندرون آن كشتى ، ايمان و بادبانش ، توكلّ و ناخدايش ، خِرد و راهنمايش ، دانش و سُكّانش ، شكيبايى».

قصص الأنبياء: لقمان عليه السلام به فرزندش مى گفت: «فرزندم! دنيا ، دريايى است كه نسل هاى فراوانى در آن غرق گشته اند . پس بايد كه كِشتى تو در اين دريا ، پروا از خداى تعالى باشد و گذرگاهت ، ايمان به خدا و بادبانش توكّل باشد تا نجات يابى ، فرزندم! هرچند [با اين همه] گمان نمى كنم كه نجات يابى» .

الاختصاص ـ به نقل از اوزاعى ـ : لقمان حكيم ، چون از شهر خويش برون شد ، در آبادى اى در موصل فرود آمد كه بدان ، كومليس مى گفتند. چون در آن آبادى طاقتش طاق شد و غَمَش بالا گرفت و در آن آبادى كسى نبود كه او را در كارهايش كمك كند [و از غم و تنهايى به در آورد]، در به روى خويش بست و فرزندش را به درون خواند و به اندرز دادن وى پرداخت و گفت:
«فرزندم! دنيا ، درياى ژرفى است كه انسان هاى بسيار در آن نابود شدند. از كار دنيا توشه برگير و كِشتى اى بساز ، اندرونش از تقواى الهى . سپس با آن ، گرداب هاى اين دريا را بپيماى تا نجات يابى، گرچه باز هم مى ترسم كه نجات نيابى.
فرزندم! آن كشتى، ايمان است و بادبانش ، توكلّ و سكّانش ، شكيبايى و پاروهايش ، روزه و نماز و زكات.
فرزندم! هركه بى كشتى به دريا برود ، غرق مى شود».